Prvi slovenski jezik je staroslovenski, čiju osnovu predstavlja dijalekat makedonskih Slovena iz okoline Soluna. On je nesato, ali je ostao književni jezik, koji će se dugo koristiti samo u crkvama, zbog čega je pozant i kao crkvenoslovenski jezik.
Tokom vremena, već krajem 12-og veka u ovaj jezik unose se elementi i narodnog jezika - vrši se približavanje narodnom jeziku. Dolazi do takozvanih redakcija ili recenzija, među kojima je i srpska redakcija koja uslovljava takozvani srpskoslovenski jezik. Ovim jezikom je napisano i pozanto Miroslavljevo jevanđelje.
Dolazak Turaka i dugogodišnje ropstvo prekida ovu tendenciju približavanja književnog jezika narodnom i u upotrebu ponovo se vraća crkvenoslovenski jezik.
17-i vek donosi velike seobe: Srbi prelaze Savu i Dunav, a sa njima i učeni ljudi kaluđeri. Na tlu današnje Vojvodine započinje nova književna aktivnost, koju prati iznova približavanje književnog jezika narodnom izrazu - opet oživljava duh srpskoslovenskog jezika, kojim će pisati Venclović, Orfelin, Jovan Rajić idr. Međutim, sa dobiajnjem većih autonomija i sa sve većim zahtevom da se otvaraju nove škole, dolazi do novih promena u jeziku, a sve pod uticajem ruskih učitelja i ruskih knjiga. Počinje razdoblje staroslovenskog jezika u ruskoj redakciji poznatog kao ruskoslovenski ili ruskocrkveni jezik. To je bilo novo udaljavanje od izvornog srpskog jezika. Pod snažnim zahtevom građanskog društva, koje se tek rađa, dolazi do stvaranja nove mešavine poznate kao slavenosrpski jezik (u ruskoslovenski jezik unose se elementi narodnog srpskog jezika). Ovim jezikom će pisati i Orfelin i Dositej i drugi učeni ljudi srpskoga roda sve do prve polovine 19-og veka, do pojave Vuka Karadžića i pobede njegove reforme.
Нема коментара:
Постави коментар