Pesma ostavlja utisak balade. U njoj su dva toka. Prvi čine dvoje zaljubljenih u bolnici za umobolne. Oni znaju gde su i to doživljavaju kao praznik i obostranu sreću. Drugi tok u pesmi čini društvo, tj. svet zdravog razuma, ali koji je izvan prave sreće i dubokih saznanja. Između prvih i drugih je nesporazum. Svet zdravog razuma kao da paradira ili ismejava i sažaljeva sudbinu dvoje mladih i ne sluteći koliko silazak s uma u sjajan dan donosi osećaj trijumfa, koliko u tome ima ekstaze ili zanosa, koliko je u tome otkorvenja sreće, ljubavi, lepote i harmonije. Jer, sjajan dan je novi prostor, ono što su samo njih dvoje mogli slutiti (zato i znam). Otkriće do kojeg se došlo u ljubavi prerasta u slavlje, u pijanstvo duše i u svetkovinu zbog odcepljena od onoga što je bilo obično, svakodnevno i malograđansko, a u čemu su dvoje mladih videli lance života. Bolnica deluje naturalistički (prostor za lečenje i ozdravljenja). Ali, on se nejavlja kao smetnja već kao prostor tišine i mira u kome oni ostvaruju svoju idilu. Idilično trajanje zaljubeljnih u sukobu je sa spoljnim svetom, koji se ponaša odveć razumski i silazak s uma zato se doživljava kao predavanje srcu, romantici duše, tj. onom stanju kada se tone u nežnost i visoki zanos za koji običan malograđanin nema snage. Otuda i prizvuk sažaljenja dvoje mladih prema onima koji stoje i gledaju u njih. A suze u očima onih koji gledaju mogu da znače žaljenje, mada mogu biti znak da su ganuti tom čistotom i ljubavlju. Silazak s uma nije pad u tamu, nego obrnuto - put u svetlost u visine u viši oblik života u koji mogu zakoračiti samo retki.
Нема коментара:
Постави коментар